Aşk'ı okuyorum. Saf duyguların, hakkikatli hislerin ve düşüncelerin kitabı. Okurken çok şey düşünüyorum: sebepsizce kendimi hırpaladığım günlere mi yoksa geç keşfedilmiş farkındalıklara mı yoksa böylesine bir aşkın mevcut durumda yanıbaşımda olmadığına mı hayıflanayım bilemiyorum... Mevlana'nın Şems-i Tebrizi için zikrettiği kelimeler o kadar manidar ki etkilenmemek mümkün değil:

"Onun ışığı vurmazdan önce ölü bir nakıştım sadece taş duvarlarınızda. O, elindeki yay ile vurmazdan önce tellerime; hep aynı nameyi çalıp söyleyen, kendi sesine yabancı bir kuru rebaptım. Ben onun avucunda bağlar, bahçeler ağaçlar görür; deryalar gibi geniş, deryalar kadar berrak sular görürüm. Onun avucunda çıkan ağaçların gölgesinde dinlenirim. Lâkin siz bunların hiçbirini göremezsiniz."

C'est magnifique :)